Back to stories list

ماگۆزوه Magozwe

Written by Lesley Koyi

Illustrated by Wiehan de Jager

Translated by Agri Afshin

Language Kurdish (Sorani)

Level Level 5

Narrate full story The audio for this story is currently not available.


لە شاری قه‌ره‌باڵغی “ناروبی” دوور لە ژیانی ئاسایی ماڵه‌وه، دەستەیەك لە كوڕانی بێ ماڵ ژیانیان بەسەر دەبرد. ئەوان هەموو رۆژێكیان بەو جۆرەی كە دەهات پێشوازیان لێ دەكرد. ‌به‌یانیان كوڕەكان رایەخەكانیان كۆ دەكردەوە که شه‌وێ له سه‌ر پیاده‌ره‌وێکی ساردا نووست بوون. له سه‌رمان بۆ خۆ گه‌رم کردنه‌وه‌ ئاگریان به زبڵ کرده‌ووه. یەكێك لە كوڕەكانی ناو ئەو گروپە‌، ماگۆزوه بوو. ئەو تەمەنی لە هەموان كەمتر بوو.

In the busy city of Nairobi, far away from a caring life at home, lived a group of homeless boys. They welcomed each day just as it came. On one morning, the boys were packing their mats after sleeping on cold pavements. To chase away the cold they lit a fire with rubbish. Among the group of boys was Magozwe. He was the youngest.


كاتێک دایك و باوكی ماگۆزوه مردن، ئەو تەمەنی تەنیا پێنج ساڵ بوو. ئەو رۆیشت بۆ ئەوەی لەگەڵ مامی ژیان بەسەر بەرێت. بەڵام ئەو پیاوە ئاگای لە منداڵەكە نەدەبوو. ئەو خواردنی تەواوی بە ماگۆزوه نەدەدا. ئەو کوڕه‌که‌ی ناچار كرد كە كاری زۆر سەخت بکات.

When Magozwe’s parents died, he was only five years old. He went to live with his uncle. This man did not care about the child. He did not give Magozwe enough food. He made the boy do a lot of hard work.


ئەگەر ماگۆزوه گلەیی یان پرسیارێكی كردبایە، مامی لێی دەدا. کاتێک ماگۆزوه پرسیاری كردبا كە ئەو دەتوانێ بچێتە قوتابخانە، مامی لێی دەدا ودەیگوت: “تۆ گێلی و فێری هیچ شتێك نابیت.” پاش سێ ساڵ به‌و شێوازە هەڵسوكە‌وتە، ماگۆزوه هەڵات و لە مامی دوور كەوتەوە. ژیانی سەر شەقامی دەستپێكرد.

If Magozwe complained or questioned, his uncle beat him. When Magozwe asked if he could go to school, his uncle beat him and said, “You’re too stupid to learn anything.” After three years of this treatment Magozwe ran away from his uncle. He started living on the street.


ژیانی سەر شەقامەکان زۆر سەخت بوو، زۆربەی كوڕەكان رۆژانە خۆیان ماندوو دەكرد هەر بۆ ئەوەی خواردنیان دەست كەوێت. هەندێك جار دەگیران و هەندێك جارانیش لێیان دەدرا. كاتێكیش نەخۆش دەكەوتن، كەس نەبوو یارمەتیان بدات. گروپەكە پشتیان بەو پارە كەمەوە دەبەست كە لە رێگای سواڵ كردن و لە فرۆشتنی پلاستیكی كۆن و ئەو كەرەستانەی كە سەرلە نوێ بەكاردێنەوە، دەستیان دەكەوت. ژیان بە هۆی پێكدادان لەگەڵ گروپەكانی دیكەی ڕكابەریان ئەستەمتر دەبوو كە دیانویست بەشەكانی شارەكە كۆنترۆڵ بكەن و بیخەنە ژێردەسەڵاتی خۆیانەوە.

Street life was difficult and most of the boys struggled daily just to get food. Sometimes they were arrested, sometimes they were beaten. When they were sick, there was no one to help. The group depended on the little money they got from begging, and from selling plastics and other recycling. Life was even more difficult because of fights with rival groups who wanted control of parts of the city.


رۆژێكیان كە ماگۆزوه لە ناو تەنەكە زبڵەكاندا دەگەڕا، كتێبێكی چیرۆكی کۆنی منداڵانی دڕاوی دۆزیه‌وه. ئەو تەپو تۆزەكانی لەسەر تەكاندو لە كیسەكەی خۆی هاویشت. دوای ئەوە هەموو رۆژێك كتێبەكەی دەردێنا و چاوی لە وێنەكانی دەكرد. ئەو نەیدەزانی چۆن وشەكان بخوێنێتەوە.

One day while Magozwe was looking through the dustbins, he found an old tattered storybook. He cleaned the dirt from it and put it in his sack. Every day after that he would take out the book and look at the pictures. He did not know how to read the words.


وێنەكان چیرۆكی كوڕێكیان باس دەكرد كە دەیهەویست ببێتە فرۆكەوان، كاتێك كە گەورە دەبێت. ماگۆزوه‌ هەموو رۆژێك لە دونیای خەیاڵاتی خۆیدا ئاواتی دەخواست كە فڕۆكەوان بوایە. جاروبارە وای بە خەیاڵدا دەهات كە ئەو كوڕەی ناو چیرۆكەكە بۆخۆیەتی.

The pictures told the story of a boy who grew up to be a pilot. Magozwe would daydream of being a pilot. Sometimes, he imagined that he was the boy in the story.


هەوا سارد بوو و ماگۆزو‌ه لە كەنار شەقامەكە راوەستا بوو و سواڵی دەكرد. پیاوێك چۆ بۆ لای. پیاوەكە گوتی: “سڵاو من ناوم تۆماسە. من له‌و نزیکانه‌وه ده‌ژیم، له شوێنێک که ده‌توانی شتێک بخۆی” ئەو‌ه‌ی گوت و ئاماژەی بە خانوویەكی زەرد كرد كە سەربانەكەی شین بوو. ئەو پرسیاری كرد و گوتی: “هیواداربم كە تۆ بچیته‌ ئەوێ كە هەندێ خواردنت دەستبكەوێ؟” ماگۆزوه‌ تەماشایەكی پیاوەكەی كردو پاشان تەماشایەكی خانوەكەی كرد و گوتی: “لەوانەیە” و رۆیشت.

It was cold and Magozwe was standing on the road begging. A man walked up to him. “Hello, I’m Thomas. I work near here, at a place where you can get something to eat,” said the man. He pointed to a yellow house with a blue roof. “I hope you will go there to get some food?” he asked. Magozwe looked at the man, and then at the house. “Maybe,” he said, and walked away.


بە درێژایی مانگەكانی دواتر كوڕە بێ لانەكان بە دیتنی تۆماس لەو دەوروبەرە راهاتبوون. ئەو حەزی لێ بوو كە لەگەڵ خەڵك قسە بكات، بەتایبەت ئەو خەڵكانەی كە لەسەر شەقامەكان دەژیان. تۆماس گوێی لە چیرۆكی ژیانی خەڵكی رادەگرت. ئەو راستگۆ و خۆڕاگر بوو، هه‌رگیز بێ شه‌رم و بێ ڕێز نەبوو. هەندێك لە كوڕەكان ده‌چوونە ناو خانوە زەردو شینەكە بۆ ئه‌و‌‌ه‌‌ی نانی نیوەڕۆیان دەست بكەوێت.

Over the months that followed, the homeless boys got used to seeing Thomas around. He liked to talk to people, especially people living on the streets. Thomas listened to the stories of people’s lives. He was serious and patient, never rude or disrespectful. Some of the boys started going to the yellow and blue house to get food at midday.


ماگۆزوه‌ لەسەر پیادەڕەوەكە دانیشتبوو و چاوی لە وێنەكانی ناو كتێبەكە دەكرد كاتێك كە تۆماس هات و لە نزیك ئەو دانیشت. تۆماس پرسیاری لێكرد: “چیرۆكەكە باسی چی دەكات؟” ماگۆزوه‌ وه‌ڵامی دایەوە: “كتێبەكە سەبارەت بە كوڕێكە كە دەبێتە فڕۆكەوان.” تۆماس لێی پرسی: “كوڕەكە ناوی چییە؟” ماگۆزوه بە هێمنی وەڵامی دایەوە: “نازانم، من ناتوانم بخوێنمەوە.”

Magozwe was sitting on the pavement looking at his picture book when Thomas sat down next to him. “What is the story about?” asked Thomas. “It’s about a boy who becomes a pilot,” replied Magozwe. “What’s the boy’s name?” asked Thomas. “I don’t know, I can’t read,” said Magozwe quietly.


كاتێ چاویان بەیەك كەوت، ماگۆزو‌ه چیرۆكی ژیانی خۆی بۆ تۆماس گێڕایەوە. چیرۆكی مامی و هەروەها بۆچی ئەو هەڵاتووە. تۆماس زۆر قسەی نەدەكرد ئەو بە ماگۆزو‌ه‌ شی نەدەگوت كە دەبێ چی بكات، بەڵام بەردەوام بە جوانی گوێی رادەگرت. جاروبار ئەوان كاتێك لە خانووە زەرد و شینەكەدا خەریكی نان خواردن بوون، قسەیان دەكرد.

When they met, Magozwe began to tell his own story to Thomas. It was the story of his uncle and why he ran away. Thomas didn’t talk a lot, and he didn’t tell Magozwe what to do, but he always listened carefully. Sometimes they would talk while they ate at the house with the blue roof.


لە سەروبەندی دەیەمین ساڵڕۆژی لە دایكبونی ماگۆزوه‌ دا، تۆماس كتێبێكی منداڵانی تازەی بە دیاری دایە. كتێبەكە چیرۆكی كوڕێكی خەڵكی گوندی بوو کاتێ گەورە بوو یاریزانێكی بە ناوبانگی تۆپی پێی لێ دەربچێت. تۆماس ئەو چیرۆكەی چەندین جار بۆ ماگۆزوه خوێندەوە تا رۆژێكیان ئەو گوتی: “من پێم وایە كاتی ئەوە هاتووە كە تۆ بچیتە قوتابخانە و فێری خوێندنەوە ببیت. رای تۆ چییە؟” تۆماس بۆی روونكردەوە كە ئەو جێگایەك پێدەزانێ كە منداڵان دەتوانن لەوێ بمێننەوە و بۆ قوتابخانەش بڕۆن.

Around Magozwe’s tenth birthday, Thomas gave him a new storybook. It was a story about a village boy who grew up to be a famous soccer player. Thomas read that story to Magozwe many times, until one day he said, “I think it’s time you went to school and learned to read. What do you think?” Thomas explained that he knew of a place where children could stay, and go to school.


ماگۆزوه لە بارەی ئەو شوێنە تازەیە و سەبارەت بۆ چوونه قوتابخانە بیری كردەووە. ئەگەر مامی ئەو راستی بگوتبایە كە ئەو نەفامتر لەوە بوایە كە شتێك فێر ببێت چی؟ ئەگەر ئەوان لەو شوێنە تازەیە لێی بدەن چی؟ ئەو ترسابوو. ئەو بیری كردەووە كە: “رەنگە باشتر وابێ كە لە سەر شەقامەكان ژیان بەسەر ببات.”

Magozwe thought about this new place, and about going to school. What if his uncle was right and he was too stupid to learn anything? What if they beat him at this new place? He was afraid. “Maybe it is better to stay living on the street,” he thought.


ئەو لەبارەی مەترسیەكانی خۆی لەگەڵ تۆماس قسەی كرد. بە تێپەربوونی كات پیاوەكە دڵنیایی بە كوڕەكە دا كە ژیان لە شوێنە تازەكە دەتوانێ باشتر بێت.

He shared his fears with Thomas. Over time the man reassured the boy that life could be better at the new place.


لە دوای ئەوە ماگۆزوه رۆیشته ناو ژووری خانوویەك كە سەربانەكەی سەوز بوو. ئەو لەگەڵ دوو كوڕی دیكە پێكەوە لە ژورێكدا بوون. دە مناڵ بوون و پوورە سیزی و مێردەكەی، سێ سەگ، پشیلەیەك و بزنێكی پیر لە ناو خانووە دا دەژیان.

And so Magozwe moved into a room in a house with a green roof. He shared the room with two other boys. Altogether there were ten children living at that house. Along with Auntie Cissy and her husband, three dogs, a cat, and an old goat.


ماگۆزوه لە قوتابخانە دەستی بە خوێندن كرد و پێی زەحمەت بوو. ئەو زۆر شت هەبوو كە دەبوایە بە دەستی بهێنێت. جاروبارە بیری لێدەكردەوە كە واز بهێنێت. بەڵام ئەو بیری لە فرۆكەوانەكە و یاریزانی تۆپی پێیەكەی ناو كتێبی چیرۆكی منداڵه‌کان دەكردەووە. ئەویش وەك ئەوان كۆڵی نەداو وازی نەهێنا.

Magozwe started school and it was difficult. He had a lot to catch up. Sometimes he wanted to give up. But he thought about the pilot and the soccer player in the storybooks. Like them, he did not give up.


ماگۆزوه لە حەوشەی خانووە سەربان سەوزەكە دانیشتبوو و چیرۆكیكی منداڵانی دەخوێندەوە، كە لە قوتابخانە پێیان دابوو. تۆماس هات و لە لای دانیشت. تۆماس لێی پرسی: “بابەتی چیرۆكەكە چییە؟” ماگۆزوه لە وەڵامدا گوتی: “لەبارەی كوڕێكە كە دەبێتە مامۆستا.” تۆماس لێی پرسی: “ئەو كوڕە ناوی چییە؟” ماگۆزوه بە زەردەخەنەوه‌ وه‌ڵامی دایه‌وه‌ : “ئەو كوڕە ناوی ماگۆزوه‌یه.”

Magozwe was sitting in the yard at the house with the green roof, reading a storybook from school. Thomas came up and sat next to him. “What is the story about?” asked Thomas. “It’s about a boy who becomes a teacher,” replied Magozwe. “What’s the boy’s name?” asked Thomas. “His name is Magozwe,” said Magozwe with a smile.


Written by: Lesley Koyi
Illustrated by: Wiehan de Jager
Translated by: Agri Afshin
Language: Kurdish (Sorani)
Level: Level 5
Source: Magozwe from African Storybook
Creative Commons License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution 4.0 International License.
Read more level 5 stories:
Options
Back to stories list Download PDF