بود و نبود خانِوادِه‌ای بودَند کهِ شاد زنده‌گی می کَردَند.
Once upon a time,
there lived a happy
family.
آن‌ها هیچ‌وَقت با هَم جنگ نمی‌کردند. آن‌ها دَرخانه وَ زَمین‌هایِ دهقانی به پِدَر وَ مادَرِشان کُمَک می‌کَردَند.
They never fought with
each other. They helped
their parents at home
and in the fields.
وَلی آن‌ها اِجازه‌یِ نَزدیک شِدَن به آتَش را نَداشتَند.
But they were not
allowed to go near a
fire.
آن‌ها مَجبور بودند کِه تَمام کارهایِ خود را دَر طول شَب اَنجام دَهند. چون بَدَنِ شان اَز موم ساخته شده بود.
They had to do all their
work during the night.
Because they were made of wax!
اَما یِکی اَز پِسَرها آرزو داشت کِه دَر زیر نورِ آفتاب بیرون بِرَوَد.
But one of the boys
longed to go out in the
sunlight.
یِک روز، او دیگر نَتوانِست طاقَت کند. بَرادَرهایَش بهِ او هُشدار دادَند کهِ بیرون نَرَوَد.
One day the longing
was too strong. His
brothers warned him…
اَما دیگر خِیلی دیر شُده بود! او دَر اَثَرِ آفتابِ سوزان ذوب شُد.
But it was too late!
He melted in the hot
sun.
کودکان مومی خِیلی ناراحَت شُدَند کِه دیدند بَرادَرِشان دَر جِلویِ چشمان ِشان ذوب شد.
The wax children were
so sad to see their
brother melting away.
وَلی آن‌ها یک فکر داشتند. آن‌ها گُلولِه‌یِ ذُوب شُدِهِ‌یِ موم را بِه شِکلِ یِک پَرَندِه دَر آوَردَند.
But they made a plan.
They shaped the lump
of melted wax into a
bird.
آن‌ها بَرادَرِشان را کِه بِه شِکلِ پَرَندِه دَر آمَدِه بود را بالایِ یِک کوهِ بُلَند بُردَند.
They took their bird
brother up to a high
mountain.
وَقتی کِه آفتاب طلوع کَرد، بَرادَرِشان هَمین طور کِه آواز می‌خواند، بِه دوردَست‌ها پَرواز کَرد.
And as the sun rose, he
flew away singing into
the morning light.
